Gisteren was zo’n dag. Een dag waarop mijn lieve vrouw er even tussenuit kon. Even geen ‘mama’ hoeven zijn, even niet de constante zorg en aandacht die ze zo vanzelfsprekend geeft. Een dag voor haarzelf, om op te laden en te genieten. En dat gunde ik haar met heel mijn hart.
Maar dat betekende ook dat ik hier thuis de boel in mijn eentje moest runnen. En eerlijk is eerlijk, ondanks de extra uitdagingen die mijn gezondheid met zich meebrengt – de longkanker en de slopende ontsteking die mijn lichaam constant uitput – ging het goed. Verrassend goed zelfs. De kinderen waren (grotendeels) lief, de dag verliep redelijk soepel, en aan het eind van de rit lagen ze vredig in hun bedden.
Toch… pfff. Die dagen waarop ik de volledige verantwoordelijkheid draag, zijn extra zwaar. Zeker nu mijn lichaam al zo veel te verduren heeft. De vermoeidheid die de kanker en de ontsteking met zich meebrengen, is al een constante factor. Daarbovenop de energie die het kost om voor de kinderen te zorgen, om alert te blijven, om de dag te structureren… het is een enorme aanslag op mijn reserves.
Dus toen de sleutel in het slot draaide en mijn vrouw weer thuiskwam, voelde het alsof een zware last van mijn schouders viel, maar tegelijkertijd ook alsof al mijn energie in één keer wegstroomde. Mijn ogen vielen bijna letterlijk dicht. De uitputting was overweldigend, een fysieke noodkreet van mijn vermoeide lijf.
Maar tegelijkertijd, en dit is misschien wel het meest bijzondere, was er die onmiskenbare golf van euforie. Een diep gevoel van trots en voldoening, dat extra krachtig was juist door de omstandigheden. Ik had het gedaan. Ondanks de constante strijd tegen mijn ziekte, ondanks de vermoeidheid die me soms tot op het bot raakt, had ik de dag gerockt. Ik had voor mijn kinderen gezorgd, ik had mezelf gered, en ik had mijn vrouw de rust gegund die ze zo verdiende.
Voor iemand die leeft met longkanker en een chronische ontsteking, zijn dit geen vanzelfsprekende momenten. Elke extra inspanning voelt als een gevecht. Daarom voelde deze dag, hoe vermoeiend ook, als een overwinning. Een bewijs dat ik sterker ben dan mijn ziekte soms doet geloven. Een herinnering dat ik nog steeds in staat ben om de dingen te doen die belangrijk zijn, zelfs als het meer energie kost dan voorheen.
En natuurlijk was er de opluchting bij de thuiskomst van mijn vrouw. De wetenschap dat ik de verantwoordelijkheid weer kon delen, dat ik even kon leunen op haar kracht. Haar aanwezigheid is een constante steun, en na zo’n intensieve dag voelde haar terugkeer als een warme omhelzing voor mijn vermoeide ziel.
De euforie was ook een stille ode aan onze relatie. Aan het feit dat we elkaar steunen, dat we elkaar de ruimte geven om op te laden, zelfs als dat betekent dat de ander even een extra zware last draagt. Het is het besef dat we een team zijn, vechtend tegen de uitdagingen van het leven, inclusief de ongenode gast die longkanker heet.
Dus ja, gisteren was een dag van extreme vermoeidheid, een vermoeidheid die dieper snijdt door de constante strijd tegen mijn ziekte. Maar het was bovenal een dag van een intense, persoonlijke triomf. Een herinnering dat kracht niet altijd zichtbaar is, dat het soms schuilt in het doorzetten ondanks alles. Een bewijs dat zelfs met een ziek lichaam, de liefde voor je gezin en de wil om er voor hen te zijn, een bron van onverwachte energie en voldoening kan zijn.
En nu? Nu rust ik uit, met een warm gevoel in mijn hart. Want deze vermoeidheid is anders. Het is een vermoeidheid die getuigt van liefde, van doorzettingsvermogen, en van de stille, maar krachtige overwinning van een vader die, ondanks alles, er wil zijn voor zijn gezin.
Herkenbaar, voor iedereen die vecht, zorgt of liefheeft? Deel je gedachten en ervaringen. We zijn sterker dan we soms denken.
Liefs Johnny
Geef een reactie